Omnis mundi creatura
quasi liber et pictura
nobis est in speculum,
nostrae vitae, nostrae sortis,
nostri status, nostrae mortis
fidele signaculum.
(Alanus ab Insulis, ca. 1125-1203)
Ieder schepsel, ieder wezen
is als een prentenboek te lezen
en houdt ons een spiegel voor:
ons bestaan en ons verscheiden,
onze vreugde en ons lijden
geeft het ons in telkens door.
(Vertaling: Willem Wilmink)
Ik heb de laatste maanden veel filosofische boeken gelezen met betrekking tot zingeving van het bestaan. Hoewel dit een goed onderwerp is om in een blog over te schrijven, had ik het gevoel dat ik dieper na moest denken over wat me drijft en wat me betekenis geeft bij alles wat ik doe. De boeken die me in deze afgelopen periode nieuwe inzichten hebben gegeven zijn boeken van Etienne Vermeersch, Carlo Rovelli en Jos Kessels. Het hadden net zo goed andere boeken kunnen zijn, maar deze schrijvers kwamen op mijn pad. Een pad dat ik mijn hele leven al bewandel en per definitie doodlopend is.
Mijn insteek is steeds hetzelfde gebleven en door de boeken eerder versterkt dan afgezwakt: ik wil positief en gemotiveerd in het leven staan waarbij empathie met de medemens een belangrijke plaats inneemt. Het leven is in mijn visie volstrekt zinloos, maar die conclusie maakt niet dat ik geen betekenis aan mijn leven weet te geven. Ik heb het leven lief en ervaar liefde en vriendschap in de persoonlijke contacten met de ander. Het leven is goed voor mij en ik realiseer me terdege dat de fortuinlijke omstandigheden waaronder ik in deze tijd in West-Europa geboren ben, in hoge mate mijn Zijn bepalen. Het is geen verdienste dat ik juist in deze tijd en op deze plaats ter wereld ben gekomen. Het stemt tot bescheidenheid als je hier bij stil staat.
Epicurus schreef lang geleden: “Voor wie genoeg te weinig is, is niets genoeg.” En Rabindranath Tagore schreef in die voetsporen: “De mens moet voelen, dat wat hij bezit, oneindig meer is, dan wat hij kan wensen en vatten, en dan alleen kan hij gelukkig zijn.” Ik ben niet aan het onthechten, hoewel ik het huis waarin we wonen aan het opruimen ben, maar ik begrijp op mijn leeftijd beter wat ik (nog) wil en ik richt mijn leven daarop in. Ik ben niet egoïstischer aan het worden, juist niet, maar ik richt me wel op datgene wat ik de moeite waard vind. Tijd, wat dat dan ook moge zijn, is kostbaarder als je 63 jaar bent dan in je adolescentie… Tagore zei ook: “De vlinder telt geen maanden maar momenten en heeft daardoor tijd genoeg.” Deze gedachte maakt de cirkel weer rond; de leeftijd lijkt er niet toe te doen en het leven volstrekt zinloos maar niet zonder betekenis. Die betekenis moet je er zelf aan geven en is te vinden in het moment zelf, hoewel het Nu niet bestaat en je met Rovelli de vraag kunt stellen wat tijd eigenlijk is.
Comments