6 december 1999
’s Ochtends waren we in principe vrij. We zijn naar het Instituut voor Kunsten gegaan om Konstantin Jacobson te spreken om 11:00 uur. Het was lekker weer en de wandeling van 45 minuten was geen straf. Onderweg heb ik foto’s weggebracht om te ontwikkelen. We konden ze vanaf 12:00 uur weer ophalen.
Jacobson ontving ons in zijn kantoor en het gesprek verliep allervriendelijkst. Hij had het over interne problemen die hij niet verder wilde toelichten. We spraken ook over moeilijkheden in communicatie met fax en e-mail. Hij nodigde me uit om masterclasses en lezingen te komen geven in oktober 2000 en om dan tevens de Johannes Passion van Bach uit te komen voeren. Al met al was het een positief gesprek en een gastvrije ontvangst; zeker nadat ik hem het beeldje van de Sint Jan had gegeven. Hij gaf me spontaan een ingelijste ets die hij op zijn bureau had staan als cadeau. We zullen zien…
Na het gesprek met Jacobson gingen we naar de stad om de foto’s op te halen en daarna gingen we weer naar het hotel. ’s Middags eerst een lunch in het Pedagogisch College en vervolgens nog even een video bekeken met Dmytri en Tatiana over een Russische componist die Tatiana het hoogst achtte: Georgi Vasiljevitsj Sviridov. Ze beloofde mij haar kostbaarste boek te geven in de hoop dat ik de componist ook ging waarderen. Ik wist niet of ik dat geschenk kan aannemen, maar Vera zegt dat ik het wel moet doen omdat ze anders beledigd zou zijn. De muziek van Sviridov was een openbaring voor me, zo prachtig en emotioneel.
Daarna gingen we naar het hoofd van het culturele comité: Tatiana Davidenko. Zij was een mooie jonge vrouw die een goed en gedecideerd bestuurder was die wel wat afstandelijk over kwam. We hadden een goed gesprek waarbij ze mij vertelde dat ze daar niet zo’n goede ervaringen hadden met de dirigent Andrew Wheeler die in Amsterdam woont. Zij gaf aan dat ze daarom wat gereserveerder stond ten opzichte van dirigenten uit Nederland. Wheeler had het in hun ogen benadeeld met contracten en daar waren ze verbolgen over.
Vervolgens moest ik naar de concertzaal om te repeteren. Dat lukte goed. We ontmoetten de zakelijke directeur van het symfonieorkest en gingen met hem naar de dirigent, maestro Iwan Shpiller. Aanvankelijk verliep het gesprek wat stroef, omdat hij niet van onze komst wist. Toch brak op een gegeven moment het ijs en zijn we tot in de late uurtjes nog blijven kletsen, deels in het Russisch, deels in het Frans. Shpiller kwam uit een gegoede familie en was met de Franse taal opgevoed. Mensenlief wat was ik moe. Samen met de directeur van het orkest zijn we toen naar huis gelopen (een kilometer of drie) en gaan slapen. Morgen staat een gesprek met de vervangster van Aleksandr Lebed op het programma; ik ben benieuwd.
7 december 1999
De dag begon redelijk vroeg en samen met Olga en Tatiana gingen we naar de vice-gouverneur. Je komt niet zomaar binnen in het imposante gebouw. Je moet een uitnodiging hebben en er stond bewaking bij de ingang die iedereen controleerde. Wij werden naar boven geleid door een beeldschone secretaresse, moesten even wachten en konden naar binnen. Tatiana Davidenko was in nabijheid van de vice-gouverneur, een mevrouw ‘Goldok’ of zoiets, heel formeel. De vice-gouverneur was op haar beurt zeer vriendelijk en informeel. Ze gaven me het gevoel dat ik belangrijk was.
Na een gesprek van een half uur liepen Henk, Tatiana en ik naar de “orgelkerk”, een katholieke kerk met een groot Tsjechisch orgel. Hoewel de kerk dicht was, konden we voor de gelegenheid naar binnen en werden we vergast op een klein concertje. De temperatuurswisselingen eisten duidelijk hun tol; sommige registers waren extreem vals en stemmen hielp niet veel. Daarna liepen we langs en door een park naar het Pedagogisch College waar de lunch weer klaar stond. Zoals gewoonlijk lekker en zeer uitgebreid gegeten. Na het eten werd een radio-interview van een half uur afgenomen door een dame die zeer ter zake kundig was. Zij nam geen genoegen met vage en vriendelijke antwoorden van mijn kant. Ze vertelde mij dat de koorleraren uit Krasnoyarsk onder de indruk waren van mijn kennis, werkwijze en interpretatie. Dat was een fijne opsteker zo voor het concert.
Hierna zijn we met de Lada door de dikke sneeuw naar het hotel gegaan waar ik nog een paar uur heb geslapen en me voorbereidde op het concert. De strijkbout die ik meegenomen had van huis kwam goed van pas. Om 17:00 uur met de auto naar de concertzaal, maar niet nadat we een diner op het Pedagogisch College hadden genuttigd. In de concertzaal nog even Mozart gerepeteerd en het concert kon beginnen. De zaal was vol en er zaten belangrijke mensen. Na afloop kreeg ik veel bloemen (terwijl ze wel vreselijk duur waren hier). De bloemen heb ik aan enkele deelnemende musici en koorzangers gegeven.
Ik moest veel handtekeningen zetten voor de fans en daarna kregen we een zeer officiële nazit met bobo’s van Krasnoyarsk en vooraanstaande musici. Even kortstondig met Aleksandr Lebed gesproken waarbij hij vooral benieuwd was wat ik van Siberië vond en of ik er zou willen komen werken. Ik mocht als derde belangrijke persoon toosten, na Aleksandr Lebed, de vice-gouverneur en nog vóór de vertegenwoordigers van cultuur! Ik heb getoost op het college en de hoop uitgesproken dat er nog vele generaties musici als Tatiana Korotkova en haar koorleden mogen voortkomen uit de talentenvijver. Dat viel erg in de smaak. Ik werd weer naar huis gebracht door Vera en haar man Sergey.
8 december 1999
Niet goed geslapen, om 05:00 uur Kitty gebeld en spullen ingepakt. Om 07:30 kwamen Tatiana, Vera, haar man Sergey en hun zoon ons ophalen om naar het vliegveld te gaan. Het sneeuwde enorm en er was sprake van uitzonderlijke Siberische omstandigheden. Aangekomen op het vliegveld bleek het vliegtuig uitgeweken te zijn naar een 380 kilometer verderop gelegen vliegveld in verband met de sneeuwstormen. Gelukkig konden we twee uur later dan gepland toch vertrekken. Ik vond het jammer dat er een eind kwam aan deze indrukwekkende reis. Dingen zijn niet meer hetzelfde als voorheen.
Comments