Paul van Gulick is een geconcentreerd, gefocust man. Voortdurend is hij aan het zoeken en experimenteren, luisterend naar de juiste combinatie van tekst en muziek. Op zeker moment ging hij terug naar mystieke teksten uit de 14e eeuw. Naar de teksten van Dante. En ontstonden er mystieke melodieën Zo werden de Paradijselijke reizen geboren. Het perfecte universum van de muziek werd nog verrijkt met poëzie en grafisch werk. Bovendien werden de liederen opgedragen aan de zangers die het werk voor het eerst samen ten gehore brachten. Aan vrienden. Voor elke zanger een lied. Paul zocht in elk deel van de Paradijselijke reizen naar de kern van een persoonlijkheid.
Samenwerking en verbinding van kunsten en mensen loopt als een rode draad door zijn leven. Verbinding met mensen, maar ook met hun culturen. Dit is nergens zo goed te horen als in zijn Requiem. Hier komt alles samen. De ontmoeting met mensen in Krasnoyarsk, musici die de Russische ziel uitdragen, inspireerde hem tot het gaan van zijn eigen weg. Hoe intens is de droefenis die uit het Stabat Mater spreekt. Met de prachtige sferen van de verschillende delen geeft Paul uiting aan zijn gedachten over lijden, dood en compassie. Klankbeelden van eenzaamheid – én vervreemding – maar ook van troost door muziek. We ruiken en proeven de zee van de schemering in de liederen van The Sea of Sunset. De ervaring van het bijna oneindige van zee en horizon op de krijtrotsen in Zuid-Engeland maakte een geweldige indruk op hem. De klanken die in hem opkwamen om de zintuiglijke ervaring van de zee zichtbaar en voelbaar te maken, wekken bij veel mensen herkenning. Niet alleen in Engeland, maar ook in Nederland en Rusland zingen mensen met overgave Pauls muziek van de zee. De zorgvuldig gekozen poëzie van Engelse dichters vormt samen met de muziek een eenheid die universeel gevoeld wordt.
We horen ook hoe Paul als vader de karakters van zijn kinderen probeert te beschrijven. We voelen ze in en door de muziek. In klankkleur, melodie, ritme en harmonie maakt hij hoorbaar wie zij zijn.De interesse in en liefde voor mensen; de bewondering voor de menselijke creativiteit in al haar vormen, in heden en verleden; mensen die elkaar hierin herkennen en waarderen. Dit alles geeft betekenis aan Pauls leven. En aan het onze.
De interesse in en liefde voor mensen; de bewondering voor de menselijke creativiteit in al haar vormen, in heden en verleden; mensen die elkaar hierin herkennen en waarderen. Dit alles geeft betekenis aan Pauls leven. En aan het onze.
Is ons schamen voor de lelijkheid van het menselijk samenleven dan het beste dat we kunnen doen? Moet Paul in zijn werken pas dán de liefde en de harmonie beschrijven wanneer eerst de wereld is verbeterd? Of zou de herkenning van schoonheid en liefde in zijn muziek aanstekelijk werken? Kan muziek, dwars door de vervreemding en ontmenselijking heen, herkenning en verbinding, zelfs troost mogelijk maken? Het antwoord is al gegeven. Annemarie Estor en Kitty van Buul
留言