Ik had een topervaring bij de geweldige uitvoering van de Johannes Passion van J.S. Bach in de conservatoriumzaal aan de Regentschapstraat te Brussel. Het was een gedenkwaardig benefietconcert dat ik in samenwerking met Bruno De Jonghe en Evelyne Bohen had georganiseerd. Het Zuid-Nederlands Kamerkoor en het Hoofdstedelijk Academie Koor en het Ensemble Nativitas waren tezamen gesmeed tot een prachtige koor en het begeleidende orkest was speciaal voor de gelegenheid samengesteld. De Vlaamse solisten waren in vorm en de instrumentalisten waren goed op dreef. De concerten waren druk bezocht en wij hadden de nodige sponsors gevonden die ons hebben geholpen met het bereiken van onze doelen. Voor mij, als bestuurslid van Stichting Jeugdwelzijn Zuid-India, was het een feest om op deze wijze mijn bijdrage te leveren aan een betere wereld.
Het Koninklijke Conservatorium werd tussen 1872 tot 1976 gebouwd in een neo-renaissancestijl op de plaats waar voorheen het paleis had gestaan. Een prachtig gebouw op een prachtige locatie met een entree die de grandeur van vergane, glorievolle tijden verraadt. Vele bustes van grote componisten staan er als stille wachters in de imposante ruimte opgesteld. Je voelt je opgenomen in een luisterrijk verleden en het geeft gewicht aan wat je zelf op muzikaal gebied doet.
Als je vervolgens alle rotzooi en troep over het hoofd ziet die je op weg naar de concertzaal
tegenkomt, kom je in een muzikaal Walhalla terecht. Een prachtige zaal met een geweldige akoestiek en een prachtige uitstraling. Het is alsof ik me in het theater van Boedapest of Lvov bevind met als grootste verschil dat de stad Brussel er zich niets aan gelegen laat liggen om zulke prachtgebouwen met een geweldige historie voor komende generaties te behouden.
De politici maken er een potje van; de Vlaamse kant vindt dat het de taak is van de Waalse om het gebouw te onderhouden en vice versa. Gevolg is dat er een gebouw letterlijk op instorten staat en dat niemand zich daar verantwoordelijk voor acht. Mijn hart huilt bij het zien van zoveel onnodig verval. Ik dacht aan een gedicht van Lucebert: "De zeer oude zingt" uit 1974:
er is niet meer bij weinig
noch is er minder
nog is onzeker wat er was
wat wordt wordt willoos
eerst als het is is het ernst
het herinnert zich heilloos
en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos
wordt van aanraakbaarheid rijk
en aan alles gelijk
als het hart van de tijd als het hart van de tijd
Comments